Het huisbezoek als interventie
|
"Als de voordeur openzwaait, kom je binnen in een nieuwe wereld. De houding van de ontdekkingsreiziger past daarbij: nieuwsgierig, onbevooroordeeld, attent en geïnteresseerd, open voor nieuwe gewoontes, normen en waarden, bereid om een nieuwe leefwereld te ontdekken." (Uit: intervisie-sessie Torhout, 30/11/2015) |
Ook al ben je het gewoon en doe je het geregeld, een huisbezoek is niet vanzelfsprekend. Er gebeurt zoveel tegelijk: Je maakt een praatje met de mantelzorger, je probeert contact te maken met de persoon met dementie, de telefoon rinkelt, de TV staat aan, de mantelzorger wil het gesprek sturen, de persoon met dementie is onrustig, misschien zijn er andere familieleden aanwezig die ook hun zegje willen doen … Ondanks deze taferelen en afleidingen en de “driehoek-interacties” waarin je terecht komt, moet je je professionele kompas vasthouden en methodisch handelen.
Een huisbezoek kent zowel mogelijkheden als begrenzingen. En het is ook goed om stil te staan bij de specifieke positie van “gast” en “hulpverlener” tijdens een huisbezoek.
Het huisbezoek is een manier om in reëel contact te komen met het cliëntsysteem. Je kunt de concrete realiteit van de cliënt en de mantelzorger(s) zien en ervaren. Je krijgt een beeld van de woon- en leefruimtes. Observeren is dus de boodschap. Dat betekent: jouw interpretaties en oordelen tijdelijk parkeren, laten voor wat ze zijn en open en nieuwsgierig blijven. Karakteristieke elementen in de leefruimtes kunnen veel vertellen over wie er woont.
Daarnaast is het huisbezoek is ook een krachtige mogelijkheid tot persoonlijk contact en het opbouwen van vertrouwen, bv. door interesse te tonen voor de persoon met dementie of door een openhartig gesprek met de mantelzorger.
Het huisbezoek heeft ook zijn beperkingen. Zo wordt een gesprek steeds “vervormd” als er andere luisteraars aanwezig zijn. Misschien durft bv. de mantelzorger zich niet volledig uit te spreken als de persoon met dementie in de buurt is. Het kan dus interessant zijn om naast het huisbezoek ook andere vormen van contact te hebben (kantoorgesprek, telefoon, mail).
Een huisbezoek kent zowel mogelijkheden als begrenzingen. En het is ook goed om stil te staan bij de specifieke positie van “gast” en “hulpverlener” tijdens een huisbezoek.
Het huisbezoek is een manier om in reëel contact te komen met het cliëntsysteem. Je kunt de concrete realiteit van de cliënt en de mantelzorger(s) zien en ervaren. Je krijgt een beeld van de woon- en leefruimtes. Observeren is dus de boodschap. Dat betekent: jouw interpretaties en oordelen tijdelijk parkeren, laten voor wat ze zijn en open en nieuwsgierig blijven. Karakteristieke elementen in de leefruimtes kunnen veel vertellen over wie er woont.
- Oefentip voor jezelf: noem 3 voorwerpen uit jouw woonruimte (living) waaraan je kan zien dat dit jouw woonruimte is ?
- Oefentip voor jezelf: op welke plaats in jouw huis voel jij je meest op je gemak?
Daarnaast is het huisbezoek is ook een krachtige mogelijkheid tot persoonlijk contact en het opbouwen van vertrouwen, bv. door interesse te tonen voor de persoon met dementie of door een openhartig gesprek met de mantelzorger.
Het huisbezoek heeft ook zijn beperkingen. Zo wordt een gesprek steeds “vervormd” als er andere luisteraars aanwezig zijn. Misschien durft bv. de mantelzorger zich niet volledig uit te spreken als de persoon met dementie in de buurt is. Het kan dus interessant zijn om naast het huisbezoek ook andere vormen van contact te hebben (kantoorgesprek, telefoon, mail).
